Menekşe Saksısı

İnsan seviyor işte.
Elinde değil sevmemek.
Sıkı sıkı giyinip soğuk havada yürüyüşe çıkmayı mesela.
Üşütünce yatak döşek yatıp, ıhlamur içerek yavaş yavaş iyileşmeyi.
Papatyanın çimene yarenlik etmek için yeniden dirilişine şahit olmayı,
Günden güne ısınan havayı,
Son cemrenin de düştüğünü duymayı,
Yüzünü denize dönerek gülmeyi,
Yaşadığı şehri sevdiği şehir yapan her şeyi.
İstanbul'u...

Saklamayı da seviyor.
Kullanmaya kıyamadığı eşarbını,
Çocuklarının ders notlarını,
Eski evinin fotoğraflarını,
Elektronik melektronik bütün mektuplarını,
Menekşe saksısını.

Ama en çok beklemeyi seviyor insan.
Akşam saatlerini,
Çayın demini almasını,
Böreğin pişmesini,
Siyah üzümün çıkmasını,
Acısının dinmesini,
Anlaşılmayı,
Gülmeyi,
Olmadı, ölmeyi...